Ψήγματα σοφίας…
Πριν από μερικές μέρες μια φίλη μου μου πρότεινε να γράψω ένα κείμενο σχετικά με τους συνανθρώπους μας που δυσκολεύονται να βρούνε δουλειά; για τους ανθρώπους που περνάνε δύσκολα επειδή ξαφνικά μπορεί να έχασαν την δουλειά της και δυσκολεύονται να δούνε «φως στο τούνελ», να πιστέψουν στις ικανότητες τους και στην αξία τους... Μου είπε χαρακτηριστικά "να γράψω κάτι το οποίο να τους δώσει κουράγιο και να αισθανθούνε οτι δεν είναι μόνοι τους"...
Αντί για αυτό σκέφτηκα να σας πω μια ιστορία την οποία δανείστηκα απο ένα βιβλίο, το βιβλίο λέγεται ‘My grandfather’s blessings’ και είναι γραμμένο απο την γιατρό Rachel Naomi Remen.
(Συγχωρέστε μου αν έχω κάνει κάποιο λάθος στην μετάφραση)...
«Μερικές από τις παλαιότερες και πιο απολαυστικές γραμμένες λέξεις της Αγγλικής γλώσσας είναι τα περιληπτικά ουσιαστικά τα οποία χρονολογούνται από τη μεσαιωνική εποχή, και τα οποία χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια ομάδα πουλιών και θηρίων. Πολλές από αυτές τις λέξεις έχουν ηλικία πάνω από 500 χρόνια, και τέτοιες λίστες λέξεων μπορεί κανείς να βρει από το 1440 στα πρώτα βιβλία τα οποία εκτυπώθηκαν στα Αγγλικά. Αυτές οι λέξεις συχνά προσφέρουν μια διορατικότητα όσον αφορά τη φύση των ζώων ή των πουλιών που περιγράφουν. Κάποιες φορές αυτή η διορατικότητα είναι τεκμηριωμένη και άλλες απλά ποιητική. Περιστασιακά είναι βαθυστόχαστη: μια αγέλη λιονταριών... ένα κοπάδι από χήνες, η γοητεία των φίνων, μια συστάδα από όστρακα, ένα κοπάδι ψαριών, ένα σύννεφο σκνίπας, και μια ομάδα από κουκουβάγιες αποτελούν μερικά παραδείγματα. Με τον καιρό, τέτοιο είδος λέξεων έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν και άλλα παραδείγματα. Ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα είναι τα ψήγματα της σοφίας.
Ένα στρείδι είναι μαλακό, τρυφερό και ευάλωτο. Χωρίς τη προστασία του κελύφους δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Αλλά τα στρείδια πρέπει να ανοίξουν το κέλυφος τους για να «αναπνεύσουν» νερό. Μερικές φορές ενώ το στρείδι αναπνέει, ένας κόκκος άμμου μπορεί να μπει μέσα στο κέλυφος και να γίνει μέρος της ζωής του από εκεί και έπειτα.
Τέτοιοι κόκκοι άμμου μπορεί να προκαλέσουν πόνο, αλλά το στρείδι δεν θα αλλοιώσει τη μαλακή του φύση εξαιτίας αυτού. Δεν γίνεται σκληρό και άγριο έτσι ώστε να μην αισθάνεται. Συνεχίζει να εμπιστεύεται τη ζωή του στον ωκεανό, να ανοίγει και να αναπνέει για να ζήσει. Αλλά ανταποκρίνεται. Αργά και υπομονετικά, το στρείδι αγκαλιάζει το κόκκο της άμμου σε λεπτά ημιδιαφανή στρώματα, μέχρι, με τον καιρό, να έχει δημιουργήσει κάτι πολύ σημαντικό στο σημείο το οποίο ήταν ευάλωτο στο πόνο. Ένα μαργαριτάρι μπορεί να χαρακτηριστεί σαν την αντίδραση του στρειδιού στο πόνο. Δεν μπορούν όλα τα στρείδια να αντιδράσουν κατά αυτό τον τρόπο. Τα στρείδια που το καταφέρνουν είναι ιδιαίτερα πολύτιμα στους ανθρώπους από τα στρείδια που δεν έχουν την ίδια ικανότητα.
Η άμμος είναι ένας τρόπος ζωής για ένα στρείδι. Αν είναι μαλακό και ευάλωτο και πρέπει να επιβιώσει στον αμμώδη πάτο του ωκεανού, η δημιουργία μαργαριταριών γίνεται μια αναγκαιότητα, αν θέλει να τα βγάλει πέρα.
Η απογοήτευση και η απώλεια είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Πολλές φορές μπορούμε να βάλουμε πίσω μας τέτοιες καταστάσεις και να προχωρήσουμε με τις ζωές μας. Όμως δεν μπορούν όλα τα πράγματα να χωρέσουν σε αυτή τη λογική. Κάποια πράγματα είναι πολύ μεγάλα ή πολύ βαθιά για να συμβεί αυτό, και θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας σημαντικά κομμάτια του εαυτού μας αν είναι να τα αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με τον παραπάνω τρόπο. Σε εκείνες τις στιγμές είναι που γεννιέται η σοφία μέσα μας. Ξεκινάει με την συνειδητοποίηση ότι η απώλεια, οτιδήποτε μπορεί να σημαίνει αυτό, έχει γίνει δικό μας κομμάτι και έχει αλλάξει τις ζωές μας τόσο βαθιά που δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο πως ήταν τα πράγματα παλιά.
Κάτι μέσα μας μπορεί να μετατρέψει αυτό το πόνο σε σοφία. Η διαδικασία μετατροπής του πόνου σε σοφία συχνά φαίνεται σαν μια διαδικασία «τακτοποίησης». Πρώτα βιώνουμε τη δυσκολία. Μετά με την σειρά τους αφήνουμε πίσω μας, το θυμό, την ενοχή, την αίσθηση της αδικίας, και τέλος αφήνουμε ακόμα και τον ίδιο το πόνο, μέχρι που αυτό που μένει είναι μια βαθύτερη αίσθηση της αξίας της ζωής και μια μεγαλύτερη ικανότητα να την ζήσουμε»...
(Απόσπασμα από το βιβλίο “my grandfather’s blessings, stories of strength, refuge and belonging”, p. 139-140, by Rachel Naomi Remen, M.D., 2000)
Επιστρέφοντας λοιπόν στο θέμα της ανεργίας, και των συνοδευόμενων δυσκολιών, ή οποιασδήποτε άλλης δυσκολίας, μήπως τελικά θα ήταν «ουσιαστικότερο» για όλους αυτούς που «πονάνε» να πρέπει να αντιμετωπίσουν την δυσκολία αυτή σαν «απλά έναν κόκκο άμμου», ο οποίος απλά προσωρινά αποτελεί μέρος της καθημερινότητας, χωρίς όμως αυτό να τους στερεί την ικανότητα, την δύναμη, την πίστη να πάνε παρακάτω, την ικανότητα τους να ζήσουν κάτι καλύτερο τελικά;
Μπορεί αυτή η εμπειρία να λειτουργήσει τόσο καταλυτικά έτσι ώστε να τους δώσει το έναυσμα να αλλάξουν την ζωή τους τόσο βαθιά που να μην μπορούνε και να μην θέλουν να γυρίσουν στην παλιά τους δουλειά;...
