Ήσουν το καλό παιδί στην οικογένεια σου;

Ήσουν και είσαι ακόμα η προσωποποίηση του "καλού παιδιού";

Μήπως ήσουν σούπερ ανταγωνιστικός στα αθλήματα και τα μαθήματα; Και ακριβώς για αυτό τον λόγο έπαιρνες όλη την αναγνώριση τόσο από την οικογένεια σου όσο και από τον περίγυρο σου; 

Εγώ που λες, ήμουν ο ορισμός του καλού παιδιού, δεν θυμάμαι ποτέ να με μάλωσαν οι γονείς μου, αλλά ταυτόχρονα δεν θυμάμαι να έχω δική μου εικόνα για τα πράγματα που ήταν σημαντικά για μένα... Ήμουν η προέκταση της μητέρας μου και η γνώμη της ήταν πάρα πολύ σημαντική για μένα, και έτσι δεν ήξερα τί σημαίνει να έχω την δική μου άποψη... 

Ήμουν εντελώς ανίδεη πόσο προβληματική ήταν αυτή η κατάσταση, το κατάλαβα όταν άλλαξα σχολείο και πήγα στο γυμνάσιο. Ξαφνικά υιοθέτησα εντελώς τις τάσεις του καινούργιου σχολείου για να γίνω αρεστή, χωρίς να έχω καθόλου σκεφτεί τί μπορεί να αρέσει σε μένα... Η γνώμη των καινούργιων συμμαθητών μου μου διαμόρφωνε την ημέρα, τις παρέες, την διάθεση... Επειδή όμως είχα μάθει να προσαρμόζομαι, τα κατάφερα να ενσωματωθώ για άλλη μια φορά, χωρίς να δώσω χώρο και πάλι σε μένα...

Το πρόβλημα χειροτέρεψε όταν έκανα την πρώτη μου σοβαρή σχέση, που δεν ήξερα τί μπορεί να μου αρέσει, όλα είχανε να κάνουν με τον άλλον. Δεν είχα άποψη, σε όλα ήμουν οκ αλλά ήμουν δυστυχισμένη και μίζερη... Μέχρι που μια μέρα ξεχείλιζα από θυμό και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί... Τότε χτύπησα την πόρτα του ψυχολόγου για πρώτη φορά... 

Τί είναι το καλό παιδί;

To "καλό παιδί" είναι το παιδί που γίνεται υπεύθυνο για τις ανάγκες των γονιών του ή και για το ευρύτερο καλό της οικογένειας του. Αυτό συνήθως ξεκινάει από μικρή ηλικία και θεωρείται σαν κάποιο σπουδαίο επίτευγμα από τους άλλους. Το καλό παιδί μπορεί να γίνει απαραίτητο έτσι ώστε οι γονείς του να αισθανθούν ότι έχουν αξία, ότι κάνουν κάτι καλά...

Αυτό όμως μπορεί να δημιουργήσει άπειρη πίεση για το καλό παιδί το οποίο καλείται διαρκώς να συμπεριφέρεται καλά και να επιτρέπει την συμπεριφορά του να ορίζεται μόνο μέσα από πετυχημένα παραδείγματα; δηλαδή για να αξίζει πρέπει να είναι πάντα το καλύτερο, να τα κάνει όλα τέλεια, κοκ...

Έτσι η τελειότητα καταλήγει να γίνεται ένας μηχανισμός στήριξης και ταυτόχρονα αυτοσκοπός για το παιδί. Γίνεται πάρα πολύ επικριτικό με τον εαυτό του, μπορεί να εστιάζει πάρα πολύ στην εξωτερική του εμφάνιση και να δυσκολεύεται να ζητήσει βοήθεια, χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει χώρος και σκέψη για να αναγνωρίσει και αργότερα να διεκδικήσει τις δικές του ανάγκες... 

Συνέπειες του να είσαι το καλό παιδί:

1) ανικανότητα στο να πάρεις τις δικές σου αποφάσεις χωρίς να λάβεις υπόψην σου την γνώμη των γονιών σου, ή άλλων σημαντικών ανθρώπων τριγύρω σου,

2) έχεις χρόνια ανάγκη να ικανοποιείς τους άλλους, 

3) βιώνεις έντονο ανταγωνισμό,

4) γίνεσαι αυστηρός ενδεχομένως με το τί τρως, πώς ζεις, ποιά είναι η εμφάνιση σου (επαναλαμβάνοντας συνειδητά ή ασυνείδητα την κριτική των γονιών σου),

5) μπορεί να θέλεις να ελέγχεις τα πράγματα μέσα σε μια σχέση, (γιατί ίσως εκεί να νιώθεις ότι έχεις τον χώρο, είτε γιατί μπορεί να επαναλαμβάνεις τον έλεγχο που έχεις βιώσει εσύ από τους άλλους). 

6) γίνεσαι πολύ επικριτικός με τα λάθη των άλλων,

7) βιώνεις έλλειψη εαυτού, αδυναμία στο να μπορείς να εκφράσεις τί θέλεις και ποιές μπορεί να είναι οι ανάγκες σου μιας και έχεις μάθει να βάζεις προτεραιότητα την γνώμη των άλλων.

Τί μπορείς να κάνεις:

Αν δεν δώσεις χρόνο στον εαυτό σου για παρατήρηση, αναγνώριση και αλλαγή, δεν θα μπορέσεις να συνδεθείς με τον εαυτό σου. Ξεκίνα απο τα απλά καθημερινά, όπως για παράδειγμα τί θα ήθελα να φάω σήμερα, τί θα ήθελα να κάνω, έτσι ώστε να μπορέσεις να αρχίσεις να παίρνεις απλές καθημερινές αποφάσεις με γνώμονα εσένα! Έτσι θα μάθεις να σε παρατηρείς, να εξασκείς αυτή την ικανότητα και σταδιακά θα μπορέσεις να περάσεις σε πιο σημαντικές αποφάσεις, βλέπε καριέρα, φίλοι, σχέση, στάση ζωής, κοκ. 

Φυσικά μέσα σε αυτή την διαδικασία σημαντικό είναι να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι τα όχι επιτρέπονται όπως επίσης και η διαφορετική άποψη απο τους άλλους!!! Δεν είναι απαραίτητο πια να συμφωνείς σε όλα με τους γονείς σου ή με τον περίγυρο σου, it's ok! 

Eπίσης, για εσένα που βάζεις την δουλειά σαν no.1 προτεραιότητα είναι ανάγκη να μάθεις ότι η αξία σου δεν έχει να κάνει με την παραγωγικότητα σου...

Kαι τέλος είναι σημαντικό να αποδεχθείς ότι οι γονείς σου είναι και αυτοί άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι δικές του ανάγκες θα είναι ίδιες με τις δικές σου... Και αν δεν επικοινωνήσεις και προστατέψεις τις δικές σου ανάγκες είναι πολύ εύκολο να μπερδευτούν με τις ανάγκες των γονιών σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπάνε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τους ίδιους. 

Θα μάθεις να εκτιμάς τα κομμάτια σου, ασχέτως απο εκείνα τα οποία μπορεί να θεωρούνται αποδεκτά από την κοινωνία...