για τις άλλες γυναίκες εκεί έξω…
Θέλοντας να αποτελέσει έμπνευση για άλλους ανθρώπους, και ειδικά για άλλες γυναίκες, αυτή η πελάτισσά μου αποφάσισε να μοιραστεί την προσωπική της ιστορία και την ειλικρίνεια που μπόρεσε να αποκτήσει μέσω των συνεδριών μας μαζί…
"Ζηλεύω… αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, βρίσκω ότι υπάρχουν στιγμές, περιστατικά και συγκεκριμένες περίοδοι που βρίσκω τον εαυτό μου να νιώθω έτσι… όχι συνεχώς. Αλλά έρχεται και φεύγει… αισθάνομαι άδεια, νιώθω μια απροσδιόριστη απουσία, κάποιου είδους θλίψη, ακόμα και αδικία μερικές φορές… δεν περίμενα ότι η ζωή μου θα ήταν έτσι…
Και νιώθω θυμωμένη, έξαλλη- με τον εαυτό μου και τους άλλους...
Είμαι θυμωμένη με την καριέρα μου καθώς μου έδωσε τη δυνατότητα να νιώθω ολοκληρωμένη μα και αόρατη… έτσι συνέχισα... είμαι θυμωμένη με τους συνεργάτες μου που βολεύτηκαν στο γεγονός ότι δεν έβαλα τα όρια μου μα και με τους γονείς μου καθώς θαύμαζαν την αίσθηση της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας μου, ειδικά καθώς ήμουν γυναίκα…
Όλα τα παραπάνω με θυμώνουν πολύ. Ειδικά ο χρόνος με θυμώνει πολύ και ακόμα παραπάνω το γεγονός ότι δεν τον πήρα στα σοβαρά… και ενώ μπορεί να νιώθω ακόμα σαν παιδί μέσα μου, ήλπιζα να δημιουργήσω τη δική μου οικογένεια…
Προφανώς δεν έχω κάνει δική μου οικογένεια… ακόμα…
Και κατηγορώ όλους τους άλλους εκτός από εμένα. Με αυτόν τον τρόπο είναι λιγότερο επώδυνο, πιο εύκολο να κατηγορήσεις τους άλλους αντί εσένα τον ίδιο...
Πίστευα ότι η ζωή, οι συνθήκες θα με πήγαιναν στον σωστό δρόμο. Υπέθεσα ότι η ζωή θα έπαιρνε τις αποφάσεις για μένα, το ρίσκο, τις ευθύνες για λογαριασμό μου… Υπέθεσα μόνο ότι θα έπρεπε να ακολουθήσω…
Ήταν πολύ πιο εύκολο να κρυφτείς πίσω από αυτή την πιθανότητα, αυτή την ιστορία, αυτή τη σκέψη…
Τώρα συνειδητοποιώ ότι έκανα λάθος...
Με τράβηξαν επίσης οι συναισθηματικά μη διαθέσιμοι σύντροφοι. Με έκαναν να νιώθω ζωντανή, παρά το γεγονός ότι ήξερα ότι τελικά δεν πήγαινα προς τη σωστή κατεύθυνση...
Η καριέρα μου ήταν τα πάντα για μένα. Το καταφύγιό μου, η αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητάς μου. Είχα τον απόλυτο έλεγχο. Το ζητούμενο μου ήταν μόνο η αναγνώριση, η έγκριση, ο σεβασμός. Μου άρεσε η καριέρα μου, ακόμη μου αρέσει. Αυτή ήταν πάντα η επιλογή μου. Το έκανα και το αξιοποίησα στο έπακρο!
Συνειδητοποιώ ότι αποφάσισα να είμαι συναισθηματικά εξαρτημένη από την πατρική μου οικογένεια, ακόμη και τώρα που έχω φτάσει στα 40. Πάντα ήταν πρόθυμοι να με στηρίξουν στην πορεία, να είναι εκεί για μένα, να με ανέχονται εμένα και την επιπολαιότητα μου... το να μένω κοντά στην οικογένειά μου σήμαινε ότι όλα ήταν φροντισμένα, όλα ήταν εύκολα, όλα ήταν έτοιμα για μένα. Αν είχα ένα δικό μου παιδί, Θα έπρεπε να το μεγαλώσω…
Παρασυρόμουν με τον χρόνο… Πάντα ένιωθα ότι ο χρόνος ήταν με το μέρος μου, και ότι κάποια στιγμή, όπως στις ταινίες, θα ήταν η ώρα μου να ανεβώ, να νιώσω έτοιμη, να είμαι συναισθηματικά πλήρης, πιο ώριμη, πιο γενναία…
Έτσι είναι αλήθεια ότι ζηλεύω μερικές φορές… δεν ζηλεύω άλλους ανθρώπους, αλλά ζηλεύω για αυτό που θα μπορούσα να είχα γίνει…
Είμαι θυμωμένη μερικές φορές, για όλα τα πράγματα που δεν θα μπορέσω να ζήσω. Λόγω των επιλογών που έκανα χωρίς να το σκεφτώ δύο φορές. Άλλες φορές, είμαι εντάξει με αυτό. όχι επειδή πρέπει να είμαι εντάξει με αυτό. Νιώθω περήφανη για τις επιλογές που έκανα, γιατί αυτές οι επιλογές είναι δικές μου, αυτή η ελευθερία είναι δική μου, αυτή η διασκέδαση είναι όλη δική μου.
Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που μου αρέσει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η ζωή δεν είναι μαύρη ή άσπρη. Σωστό ή λάθος; ηθικό ή ανήθικο. Όλοι δικαιούνται να κάνουν λάθη, να είναι αβέβαιοι, ακόμη και να νιώθουν απόγνωση μερικές φορές. Όλοι έχουμε δικαίωμα να νιώθουμε ζωντανοί, ολοκληρωμένοι, ενθουσιασμένοι, χαρούμενοι και καθησυχασμένοι.
Αντί να κατηγορώ τον εαυτό μου για τα πράγματα που θα μπορούσα να είμαι, επιλέγω, τις περισσότερες φορές, να αγαπώ τον εαυτό μου όπως είμαι σήμερα και για αυτό συνεχίζω να χαμογελάω»…
